دوره زمستانه مدرسه علوم انسانی عمار سال 1400

جامع

ایده جشنواره
ما در حوزه علوم انسانی با دو مشکل مواجهیم

1. به رسمیت نشناختن انسان انقلاب اسلامی که انسان ایرانی نمونه عینی آن است، توسط روشنفکران و منورالفکران در محافل علمی و آکادمیک به طوریکه شاهدیم، امروز در محافل علمی و آکادمیک ما اگر بخواهند درباره این انسان و مسائل و تجربیاتش تامل و نظرورزی کنند آورده جدیدی غیر از همان درک هایی که از انسان غربی و مقولات او دارند برای علوم انسانی ما نخواهد داشت.
2. غفلت از مشاهده در تاملات نظری خود، به گونه ای که علوم انسانی و علوم اجتماعی کشور ما با هر نوع گفتمانی که حاکم بر آنهاست باز مسائل خودش را از بیرون و میدان نمیگیرد و انسان ایرانی و جامعه ایرانی با این همه مسائل متعدد و تجربیان مختلف هیچوقت در متن علوم انسانی ما مورد تامل و اندیشه ورزی قرار نمیگیرد.
   جشنواره علوم انسانی عمار با ایده مرکزی و شعار از مشاهده تا نظریه سعی دارد این دو مشکل را تا جایی که میتواند در حوزه علوم انسانی رفع کند.
   ما به دنبال اسلامی کردن علوم انسانی یا بومی کردن آن نیستیم. این جشنواره مانند خیلی از همایش ها که متکی به بخش پیشین و بخشنامه و بعدش فراخوان است، نبوده بلکه محصول انباشت مشاهده بوده، انبوهی از مشاهدات فشار آورده و ایده جشنواره علوم انسانی عمار را رقم زده. در این جا قرار است یک انباشت مشاهده تبدیل به تاملات نظری شود، ما در طول برگزاری خود جشنواره عمار شاهد تقریبا هزار ساعت گفتگو بین اهل اندیشه و اصحاب هنر و رسانه هستیم، ما در این جا میخواهیم این سیره ثمر بخش را که خواسته خود این نخبگان نیز بوده استمرار ببخشیم.

چشم انداز
ما در جشنواره علوم انسانی اگر چه در ابتدا متمرکز بر مساله شکاف بین مشاهده . نظریه هستیم و به کمک گفتگوی بین اهل اندیشه و اصحاب رسانه و هنر آرزوی تامل پیرامون مشاهده را داریم اما در ادامه میخواهیم زمینه را برای روایت بخش ها و قشرهای حاشیه ای جامعه فراهم کنیم.
بنابراین چشم اندازپژوهی ما در مدرسه علوم انسانی عمار نه فقط واقعیت بلکه عدالت و نه فقط فرار از تفلسف های نظری و ترجمه ای بلکه توجه به اقشار حاشیه ایست.
به طور مثال این همه کارگر به خاطر خصوصی سازی بثیکار شدند آیا علوم اجتماعی و همایش های علوم انسانی ما به این امر توجه کردند؟! یا بیتفاوت از کنار مساله به این مهمی که بخشی از اقشار جامعه ایرانی را درگیر خود کرده بود گذشتند.
ما میخواهیم بخش های به حاشیه برده شده و طرد شده در متن علوم اجتماعی و علوم انسانی قرار بگیرند. این وجه جشنواره تقویت کننده بعد مسئولیت اجتماعی علم استکه در بخش هایی از علوم اجتماعی رسمی به کلی نادیده گرفته شده است.
ما در جشنواره علوم انسانی عمار درآرزوی این هستیم و جامعه ای را در نظر داریم که مسئولیت عالمانش ( ان لایقاروا) باشد یعنی بی قراری بر جنگ فقر وغنا، شکم بارگی ویژه خواران از یک سو و فقر و رنج عموم جامعه از سوی دیگر، این چشم اندازیست که ما برای خود ترسیم کرده ایم